Laatst zei een cursiste tegen me: ik merk dat ik tijdens mijn yoga les heel onrustig en ongeduldig ben. Dan ben ik eigenlijk constant met mijn gedachtes bij later, als ik straks klaar ben.
Ik kan maar niet in het moment zijn. Mijn gedachtes schieten alle kanten op.Als ze wel eens thuis yoga deed, dan had ze het nog veel meer: alsof ze het even snel moet doen om klaar te kunnen zijn. Zo. Check. Ook weer gedaan.
En daarom, dacht ze, bracht yoga haar toch niet zoveel rust als ze had gehoopt. Ze wist ook nog niet of het wel iets voor haar was. Ze was op dat moment 4 maanden met yoga bezig.
Mijn antwoord was dat ik dat wel herkende. En niet alleen in mijn yogapractice. Ik heb ook de neiging om dingen af te raffelen. Even snel te doen, zo, hatseflats. “Klaar”! is mijn achterliggende automatische denk programma.
“Want” gaat er dan om in mijn denkpatroon. “als ik klaar ben, dan heb ik de dingen gedaan die ik moet doen, en dan….dan heb ik rust. Dan kan ik eindelijk tijd nemen voor mezelf. En dan kan ik ontspannen.”
En dan ís alles klaar en dan héb ik tijd voor mezelf en dan ben ik zo onrustig dat ik nóg als een ongeleid projectiel wat zit te swipen op mijn smartphone en facebooken en draaien en hangen. Niks rust. En aan het einde van de dag blijf ik zitten met een ontevreden, uitgeput en onrustig gevoel.
Dus! Wat is de les van dit verhaal?
Doe alles wat je moet doen met aandacht. Alles kan een meditatie zijn. Is het realistisch om dat punt ooit volledig te bereiken? Neen.
Maar we kunnen het wel elke dag oefenen.
En degene die mij een beetje kennen weten wat ik onder oefenen versta: je hoeft het nooit te kunnen. Het hoeft nooit te lukken. Proberen is genoeg. Elke dag mag je het opnieuw proberen. Zonder je te hechten aan het resultaat.
Want: de waarde zit in het oefenen zelf. Het proces is het doel. En je mag elke keer, elke minuut opnieuw beginnen.
Observeer jezelf als je weer 10 stappen verder bent dan waar je eigenlijk bent. Het opmerken is al genoeg. Dan ben je er eigenlijk al.
Realiseer je dat het moment van rust nooit straks kan zijn. Rust kan alleen NU plaatsvinden.
En: je bent nooit klaar hiermee. Yoga is geen oefening die je alleen op een matje doet en als de les is afgelopen dan ben je klaar. Eigenlijk begint het dan pas.
We zoeken rust. We gaan op Yoga. We volgen een paar weken / maanden yogalessen en ongeduldig maken we de balans op: Komt de rust al over me heen gedaald? Nee? Nou zeg. Werkt ook al niet, yoga.
De waarde van de yogaoefening op onze mat zit hem in het feit dat je een heel uur optimaal kan oefenen in oordeelloze aandacht. Om te oefenen met voelen en waarnemen. Stilstaan. Van hoofd (het bewuste denken) naar lijf en buik (directe waarneming en voelen).
Het concept “Yoga” (eenwording) is om je leven, van minuut tot minuut, te ondersteunen. En dat wil zeggen dat je in je dagelijks leven ook oefent met deze aandacht.
Ik oefen elke dag om ding voor ding te doen. Soms lukt het niet, maar gelukkig steeds vaker. Als ik mijn mail doe, dan doe ik mijn mail. Wetend dat er ook weer nieuwe mail binnenkomt. Het is nooit klaar. Als ik de aardappels schil, probeer ik de aardappels te schillen en niets meer dan dat. Ik ga in deze stille aandacht vaak terug naar mijn adem. Af en toe voelen dat ik adem. En dát geeft rust. “ik ben nu met DIT bezig.
En alles wordt ook echt mooier / beter / leuker. Mijn werk wordt kwalitatief beter, de aardappels lekkerder, de dag wordt leuker.
Aandacht brengt rust en kwaliteit in alle dingen in je leven.
Denk niet dat alle yogadocenten of iedereen die lang mediteert altijd vredig en aandachtig aanwezig zijn. Echt niet! We moeten blijven oefenen. Ook ónze mind is van oorsprong rusteloos. Soms lukt het iets beter, soms totaal niet.
Dat zal altijd zo blijven. Maar met het proberen, steeds weer, merk ik, dat het toch stiekem steeds vaker beter gaat. Dit gaat met kleine stapjes.
Geduld is hierin het sleutelwoord. Het kost tijd om deze vaardigheid te cultiveren. Om onze denk-verhalen te doorzien.
Maar voor alles geldt: als je ergens “goed” in wilt worden, bijvoorbeeld pianospelen of schaken, dan moet je veel oefenen in pianospelen of schaken.
Als je goed ( of beter dan je nu) wilt worden om je mind te temmen, dan moet je veel trainen. Je kunt deze vaardigheid trainen, en hoe meer je traint, hoe meer je brein verandert.
Oefen elke dag kleine beetjes. 5 a 10 minuten per dag op je yogamat. Oefen in de rij van de kassa om je ademhaling te volgen (en niet op je smartphone te koekeloeren). Oefen tijdens het schillen van de aardappels om je aandacht bij het schillen van de aardappels te houden.
Doe met regelmaat je yogales. Alleen met regelmaat verandert je brein.
Het grappige is dat het dan niet zoveel meer uitmaakt wát je doet. Als je alles met aandacht doet, dan is niet heel veel meer vervelend. Dan kun je alles een moment van rust maken.
Stomme dingen worden neutraal, en leuke dingen worden nog leuker, maar je vind het dan niet erg meer als het is afgelopen. Dat geeft voldoening. En rust.
Yoga is geen escape, maar een practice for life. Want de piepers moeten wel geschilt worden.
Tekst: Marion Philippo
Ik kan maar niet in het moment zijn. Mijn gedachtes schieten alle kanten op.Als ze wel eens thuis yoga deed, dan had ze het nog veel meer: alsof ze het even snel moet doen om klaar te kunnen zijn. Zo. Check. Ook weer gedaan.
En daarom, dacht ze, bracht yoga haar toch niet zoveel rust als ze had gehoopt. Ze wist ook nog niet of het wel iets voor haar was. Ze was op dat moment 4 maanden met yoga bezig.
Mijn antwoord was dat ik dat wel herkende. En niet alleen in mijn yogapractice. Ik heb ook de neiging om dingen af te raffelen. Even snel te doen, zo, hatseflats. “Klaar”! is mijn achterliggende automatische denk programma.
“Want” gaat er dan om in mijn denkpatroon. “als ik klaar ben, dan heb ik de dingen gedaan die ik moet doen, en dan….dan heb ik rust. Dan kan ik eindelijk tijd nemen voor mezelf. En dan kan ik ontspannen.”
En dan ís alles klaar en dan héb ik tijd voor mezelf en dan ben ik zo onrustig dat ik nóg als een ongeleid projectiel wat zit te swipen op mijn smartphone en facebooken en draaien en hangen. Niks rust. En aan het einde van de dag blijf ik zitten met een ontevreden, uitgeput en onrustig gevoel.
Dus! Wat is de les van dit verhaal?
Doe alles wat je moet doen met aandacht. Alles kan een meditatie zijn. Is het realistisch om dat punt ooit volledig te bereiken? Neen.
Maar we kunnen het wel elke dag oefenen.
En degene die mij een beetje kennen weten wat ik onder oefenen versta: je hoeft het nooit te kunnen. Het hoeft nooit te lukken. Proberen is genoeg. Elke dag mag je het opnieuw proberen. Zonder je te hechten aan het resultaat.
Want: de waarde zit in het oefenen zelf. Het proces is het doel. En je mag elke keer, elke minuut opnieuw beginnen.
Observeer jezelf als je weer 10 stappen verder bent dan waar je eigenlijk bent. Het opmerken is al genoeg. Dan ben je er eigenlijk al.
Realiseer je dat het moment van rust nooit straks kan zijn. Rust kan alleen NU plaatsvinden.
En: je bent nooit klaar hiermee. Yoga is geen oefening die je alleen op een matje doet en als de les is afgelopen dan ben je klaar. Eigenlijk begint het dan pas.
We zoeken rust. We gaan op Yoga. We volgen een paar weken / maanden yogalessen en ongeduldig maken we de balans op: Komt de rust al over me heen gedaald? Nee? Nou zeg. Werkt ook al niet, yoga.
De waarde van de yogaoefening op onze mat zit hem in het feit dat je een heel uur optimaal kan oefenen in oordeelloze aandacht. Om te oefenen met voelen en waarnemen. Stilstaan. Van hoofd (het bewuste denken) naar lijf en buik (directe waarneming en voelen).
Het concept “Yoga” (eenwording) is om je leven, van minuut tot minuut, te ondersteunen. En dat wil zeggen dat je in je dagelijks leven ook oefent met deze aandacht.
Ik oefen elke dag om ding voor ding te doen. Soms lukt het niet, maar gelukkig steeds vaker. Als ik mijn mail doe, dan doe ik mijn mail. Wetend dat er ook weer nieuwe mail binnenkomt. Het is nooit klaar. Als ik de aardappels schil, probeer ik de aardappels te schillen en niets meer dan dat. Ik ga in deze stille aandacht vaak terug naar mijn adem. Af en toe voelen dat ik adem. En dát geeft rust. “ik ben nu met DIT bezig.
En alles wordt ook echt mooier / beter / leuker. Mijn werk wordt kwalitatief beter, de aardappels lekkerder, de dag wordt leuker.
Aandacht brengt rust en kwaliteit in alle dingen in je leven.
Denk niet dat alle yogadocenten of iedereen die lang mediteert altijd vredig en aandachtig aanwezig zijn. Echt niet! We moeten blijven oefenen. Ook ónze mind is van oorsprong rusteloos. Soms lukt het iets beter, soms totaal niet.
Dat zal altijd zo blijven. Maar met het proberen, steeds weer, merk ik, dat het toch stiekem steeds vaker beter gaat. Dit gaat met kleine stapjes.
Geduld is hierin het sleutelwoord. Het kost tijd om deze vaardigheid te cultiveren. Om onze denk-verhalen te doorzien.
Maar voor alles geldt: als je ergens “goed” in wilt worden, bijvoorbeeld pianospelen of schaken, dan moet je veel oefenen in pianospelen of schaken.
Als je goed ( of beter dan je nu) wilt worden om je mind te temmen, dan moet je veel trainen. Je kunt deze vaardigheid trainen, en hoe meer je traint, hoe meer je brein verandert.
Oefen elke dag kleine beetjes. 5 a 10 minuten per dag op je yogamat. Oefen in de rij van de kassa om je ademhaling te volgen (en niet op je smartphone te koekeloeren). Oefen tijdens het schillen van de aardappels om je aandacht bij het schillen van de aardappels te houden.
Doe met regelmaat je yogales. Alleen met regelmaat verandert je brein.
Het grappige is dat het dan niet zoveel meer uitmaakt wát je doet. Als je alles met aandacht doet, dan is niet heel veel meer vervelend. Dan kun je alles een moment van rust maken.
Stomme dingen worden neutraal, en leuke dingen worden nog leuker, maar je vind het dan niet erg meer als het is afgelopen. Dat geeft voldoening. En rust.
Yoga is geen escape, maar een practice for life. Want de piepers moeten wel geschilt worden.
Tekst: Marion Philippo
