Vorige keer hebben we nagedacht over zelfcompassie.
Goed zijn voor jezelf. Naar je eigen gevoelens luisteren. En die erkennen.Door naar de eisen van anderen te leven, negeren we onze behoeftes. Jezelf tegemoet betreden met liefdevolle vriendelijkheid en mildheid.
Misschien heb je daardoor gemerkt dat zelfcompassie niet los kan staan voor compassie voor anderen. Dat er eigenlijk maar 1 compassie is. Een compassie-volle staat-van-zijn om in de wereld te staan.
Als je beseft dat je jezelf mag toestaan om fouten te maken, om niet perfect te hoeven zijn, om niet altijd te hoeven voldoen aan eisen, dan geldt dat uiteraard ook voor andere mensen.
Hoe voelt het als je laat doordringen dat iedereen bepakt is met bagage? Met pijn, met conditioneringen, met overtuigingen? En dat niemand weet “hoe het moet”. We doen allemaal ons best, maar soms handelen we uit onmacht, uit angst of een andere emotie. Meestal handelen we uit (het vermijden van) pijn of juist vanuit verlangens.
Niemand heeft controle. We leven allemaal met een zekere mate van onzekerheid. We hebben allemaal dezelfde basis behoeftes: veiligheid, erkenning, emotionele verbinding.
En we zijn soms allemaal moe, onbedachtzaam, inconsequent, we doen allemaal domme dingen. We hebben allemaal momenten van onwetendheid. Blindheid voor onze eigen daden.
En natuurlijk is het geen vrijbrief om alles over je heen te laten komen of te accepteren. Want ook je eigen grenzen bewaken is een onderdeel van compassie. Zelfs voor de ander. Je geeft een ander compassie als je zelf je eigen grenzen aangeeft. Als je duidelijkheid schept. En de ander én je zelf zijn verantwoordelijkheid laat nemen.
Zelfreflectie is een hoog goed. We doen Yoga en we mediteren om deze conditioneringen en patronen te doorzien. Om wakker te worden en vanuit meer helderheid en zuiverheid te handelen. Zodat we beter kunnen reageren op wat de situatie van ons vraagt.
Kijk eens hoe het voelt om, waar dan ook, ook al is het in het verkeer, een ander de ruimte te geven om fouten te maken. Om te zeggen: je maakt er een potje van maar ik weet dat je nu even niet anders kan. Ik doe het namelijk zelf ook wel eens. Er een potje van maken. Gelukkig. Want:
Omdat ik pijn heb ervaren
Ben ik in staat de pijn van anderen te omarmen
Omdat ik fouten heb gemaakt
Ben ik in staat de fouten van anderen te vergeven.
Moge mijn lijden de kiem van compassie worden.
- Haemin Sunim- ( koreaanse boeddhistische monnik)
Goed zijn voor jezelf. Naar je eigen gevoelens luisteren. En die erkennen.Door naar de eisen van anderen te leven, negeren we onze behoeftes. Jezelf tegemoet betreden met liefdevolle vriendelijkheid en mildheid.
Misschien heb je daardoor gemerkt dat zelfcompassie niet los kan staan voor compassie voor anderen. Dat er eigenlijk maar 1 compassie is. Een compassie-volle staat-van-zijn om in de wereld te staan.
Als je beseft dat je jezelf mag toestaan om fouten te maken, om niet perfect te hoeven zijn, om niet altijd te hoeven voldoen aan eisen, dan geldt dat uiteraard ook voor andere mensen.
Hoe voelt het als je laat doordringen dat iedereen bepakt is met bagage? Met pijn, met conditioneringen, met overtuigingen? En dat niemand weet “hoe het moet”. We doen allemaal ons best, maar soms handelen we uit onmacht, uit angst of een andere emotie. Meestal handelen we uit (het vermijden van) pijn of juist vanuit verlangens.
Niemand heeft controle. We leven allemaal met een zekere mate van onzekerheid. We hebben allemaal dezelfde basis behoeftes: veiligheid, erkenning, emotionele verbinding.
En we zijn soms allemaal moe, onbedachtzaam, inconsequent, we doen allemaal domme dingen. We hebben allemaal momenten van onwetendheid. Blindheid voor onze eigen daden.
En natuurlijk is het geen vrijbrief om alles over je heen te laten komen of te accepteren. Want ook je eigen grenzen bewaken is een onderdeel van compassie. Zelfs voor de ander. Je geeft een ander compassie als je zelf je eigen grenzen aangeeft. Als je duidelijkheid schept. En de ander én je zelf zijn verantwoordelijkheid laat nemen.
Zelfreflectie is een hoog goed. We doen Yoga en we mediteren om deze conditioneringen en patronen te doorzien. Om wakker te worden en vanuit meer helderheid en zuiverheid te handelen. Zodat we beter kunnen reageren op wat de situatie van ons vraagt.
Kijk eens hoe het voelt om, waar dan ook, ook al is het in het verkeer, een ander de ruimte te geven om fouten te maken. Om te zeggen: je maakt er een potje van maar ik weet dat je nu even niet anders kan. Ik doe het namelijk zelf ook wel eens. Er een potje van maken. Gelukkig. Want:
Omdat ik pijn heb ervaren
Ben ik in staat de pijn van anderen te omarmen
Omdat ik fouten heb gemaakt
Ben ik in staat de fouten van anderen te vergeven.
Moge mijn lijden de kiem van compassie worden.
- Haemin Sunim- ( koreaanse boeddhistische monnik)
